خواندم در «کن» که برای اولین بار اکران شده، عده ای دست زدند و عده ای هو کردند!
برای من که یک بیننده ی معمولی ام، نه حس دست زدن می آید و نه هو کردن!
در نقدهای مختلف از عناصر مختلف سینمای کیارستمی می خوانم که هر کدام در کدام قسمت از فیلم نمود دارد اما چندان آشنایی با این سینما ندارم
تنها «شیرین» را دیده ام و بسیار دوست داشته ام که البته با دیگر آثارش متفاوت است
زنی عتیقه فروش و آگاه از هنر با مردی منتقد هنر، یک صبح تا بعد از ظهر را با هم می گذرانند
ابتدا دو غریبه اند، در مورد هنر بحث می کنند و زبان مشترکشان انگلیسی است که زبان مرد است و زبان اصلی زن نیست
داستان پیش می رود و زن و مرد انگار زن و شوهر هستند با ۱۵ سال سابقه
زبانشان هم فرانسه می شود هم زبان مادری زن
مرد قصد رفتن دارد
زن خاطراتشان را مرور می کند
اما دیر شده
مرد عزمش جزم رفتن است
رفتنش برگشتی دارد یا نه؟
نمی دانیم
میان گریه خندیدن و بازی صورت ژولیت بینوش، دلنشین و شیرین است
بازی او، تنها دست زدن دارد و البته نخل طلای سال ۲۰۱۰ جشنواره ی کن نیز.
به لطف گوگل پلاس اومدم این مطلبو پیدا کردم فیلم محبوب کارگردان محبوبتر و نقدی منصفانه چیزی که خیلی کم شاهدش هستیم اینروزا این نوع فیلمها مخاطبان خاص خودرا دارند افتخار میکنم که که یکی از اونام چون متاسفانه عوام مارک فیلم هنری بر وزن طاعونی بران میزنند و آه و ناله که این چی بود وقتم تلف شد….حقیقت اینست که آرامشی خاص دراین ژانر نهفته که درک آن برای همه میسر نیست. آخرین کار عباس آقا “مثل یک عاشق” رو هم توصیه میکنم ببینید و اینجا نقدش کنید اینم خدمت شما باشه تا بعد… https://www.youtube.com/watch?v=jxpKOlQ4L4I
ممنون دوست عزیز
سر فرصت فیلم را می بینم و در موردش می نویسم