حوالی ساعت ۱ بعد از ظهر به وقت دهلی (۱۱ صبح به وقت تهران) به فرودگاه ایندرا گاندی دهلی رسیدیم. قرار بود، دو شب دهلی باشیم، برویم آگرا، بعد جیپور و دوباره یک شب دهلی.
خبر نداشتیم که اینجا هندوستان است و قرار و مدار اعتباری ندارد!
یک گروه ۱۲ نفری قبل از ما سه روزشان را در دهلی گذرانده بودند و رهسپار جیپور بودند که ما هم با آنها همراه شدیم که به گرمی و ساز و آواز از ما استقبال کردند.
مسیری که داشتیم حدود ۳۰۰ کیلومتر بود؛ حدود ۳ ساعت!
خوش خیال بودیم بسیار زیاد؛ سرعت بشتر از ۶۰ کیلومتر غیر مجاز است، اما مساله ی اصلی این نیست…
به عمرتان همچین جادی ای ندیده اید مگر به هندوستان سفر کرده باشید؛ اگر راننده ی اتوبوس، ایرانی بود، در همان کیلومتر اول همه مان به دیار باقی شتافته بودیم و الان مجلس هفتمان هم گذشته بود! کم کم به وضعیت جاده و رانندگی قیقاج راننده عادت می کنید و مطمئن می شوید که زنده و سالم به مقصد می رسید، اما صدای بوق! برای تمام مدت سفر روی اعصابتان جا خوش می کند!
هندی ها بوق را برای هشدار، چاق سلامتی با راننده ی آشنا و یا ناسزا به راننده ی ناشی نمی زنند، صدایش را دوست دارند و این کار شادشان می کند! مدام بوق می زنند و بوق می زنند و تمام ناسزاهایی که عمری در ته صندوقچه ی واژگانتان خاک خورده، مجال خودنمایی پیدا می کند!
تا قبل از ممنوعیت بوق زدن و تعیین جریمه ی ۱۳۰۰ روپیه ای (حدودا هر ۵۳۰۰ روپیه معادل ۱۰۰ دلار است)، پشت ماشین ها می نوشتند «Horn Please»! البته در آن شلوغی کجاست پلیسی که ادعای ۱۳۰۰ روپیه کند!
پس از دیدن انواع مناظر عجیب و غریب از معبدهای کوچک در فاصله ی زیر کیلومتر!، سلمونی سیار، حمام در جوی آب کنار جاده و… به شهر جیپور می رسیم.
از روی اولین پل هوایی که رد می شویم، تصور می کنم که آشغال ها را در زیر پل جمع کرده اند که بلایی سرشان آورند، بیشتر که نگاه می کنم، می بینم که یک خیابان است با انواع مشاغل و کسب و کار!
جیپور در لغت به معنای شهر صورتی است، به آن Pink City هم می گویند. جیپور مرکز ایالت راجستان و شهر مقدس هندوهاست. بر سر منشا رنگ صورتی که اغلب ساختمان های قدیمی شهر به این رنگ هستند، بین علما اختلاف بود؛ راهنما معتقد بود به دلیل علاقه ی مهاراجه ی شهر به رنگ صورتی و همسفری که در مورد هند مطالعه کرده بود می گفت که رنگ صورتی، رنگ مهمان نوازی ست و به افتخار بازدید دوک نمی دونم کجا که بعدا پادشاه انگلیس شده به جیپور، همه جا را صورتی کردند!
خسته از پرواز و بی خوابی شب قبلش، مسیر طولانی و البته لرزیدن از سرما (بله لرزیدن از سرما در هندوستان!) به هتل Clarks Amer می رسیم و باز هم تا صبح از سرما می لرزیم!
ادامه دارد…