بعد از قلعه ی آمبر، راحل ما را به یک فروشگاه چند طبقه ی صنایع دستی دولتی برد. انگار چندین و چند بار سر خریدن سنگ و جواهر، برادران غیور هندی، کلاه سر ایرانی ها گذاشته اند خصوصا در بازار جوهری؛ کار به شکایت در سفارت هند در ایران هم کشیده است. دولت هند آمده و این فروشگاه را ساخته تا توریست ها با آرامش خاطر خرید کنند. همه نوع صنایع دستی در این فروشگاه هست اما هدف اصلی سنگ و جواهر بود که تشخیص اصل و فرعش کار هر کسی نیست.
خانم ها همه ی جواهرت را زیر و رو کردند و مقداری سنگ نیمه قیمتی خریدند، آقایان هم از این فرصت استفاده کرده و چرت زدند!
بعد از فروشگاه به «جل محل»؛ جل به معنای آب و محل، قصر است، قصر روی آب؛ جایی که مهاراجه ها برای شکار می رفتند. حیوانات از همه جا بی خبر از جمله آهو برای نوشیدن آب می آمدند و شکار می شدند.
آنچه در عکس زیر می بینید، استثنا، آشغال نیست، غذایی است که برای ماهیان جل محل ریخته اند.
بعد از جل محل، راحل ما را به بازار سنتی جیپور می برد و توصیه می کند که اگر لباس سنتی می خواهیم، بخریم. ضمنا مسیر برگشت به هتل و حدود کرایه را هم می گوید که کسی نتواند کلاه سرمان بگذارد.
بازار سنتی همه جا چگونه است که در هند باشد! شلوع و کثیف و پر از گاو سگ! سگ ها البته بسیار شیره ای تشریف دارند و همیشه گوشه ای خوابند. گاو ها اما همه جا جولان می دهند و باید همیشه مواظب باشید که پایتان در آنچه از خود باقی می گذارند، نرود. اگر هم رفت، بدون اینکه خم به ابرو بیاورید، کفشتان را همان کنار در خاک تمیز کنید و به راهتان ادامه دهید! چنین روحیه ای برای مسافرت به هند لازم و ضروری است.
بازار سنتی چندان جذبمان نمی کند، نه به زیور آلات رنگارنگ علاقه ای داریم، نه کفش چرم شتر نه مدل های لباس پنجابی به دلمان می نشیند. چند تایی شال می خریم و رهسپار گورو تاور جایی که نزدیک هتلمان است و آدرسش را قبلا از راحل گرفته ایم، می شویم.
اینجا لباس مردانه و بچه گانه زیاد است مانند اکثر مراکز خریدی که در هند دیدیم؛ لباس زنانه ی غیر سنتی کم است، چندان مصرفی هم ندارد برای زنان هندی.
چند مغازه ی خوب پیدا می کنیم و چند لباس پنجابی می خریم. در برگشت از هتل، آدرس مغازه ها را به بقیه ی خانم ها می دهیم و چند نفر را نیز تا آنجا همراهی می کنیم! مجددا چرخی در بازار می زنیم و برمی گردیم.
امروز به ما خیلی خوش گذشته است.
ادامه دارد…