اینجا بدون من

سرنوشت: خواندن این یادداشت به دوستانی که فیلم «اینجا بدون من» را ندیده اند و قصد دیدنش را دارند، توصیه نمی شود. همه ی لطف دیدن فیلم را از بین می برد.

کلافه از یک روز سخت و خسته کننده، ناراحت و شرمنده از معطل کردن دوستان عزیزی که منتظرم  بودند به تماشای فیلم نشستم
پرده ی سینما هرچند هم بزرگ باشد شما اسیر یک راهرو، یک کاناپه و اتاقی تا سقف پر از پیازید
پسرک قصه، روایت داستان را آغاز می کند، آن هم از میانه ی راه
خسته است و درمانده و خشمگین از این درماندگی؛ دور از چشم مادر سیگار می کشد و دور از ذهنش، نقشه ی فرار
می بینم که پسرک در نقشش عالیست، می بینم که رنج می کشد، می بینم که همه چیز را می بیند و می فهمد
اما هم جنس بودن با مادرک و دخترک، برایم دلنشین ترشان می کند؛ حس می کنمشان؛ می دانم که در ذهنشان چه می گذرد و می دانم دلیل هر رفتارشان را
تمام تلاش مادرک این است که همه چیز را عادی جلوه دهد که فرزندانش، باور کنند که همه چیز خوب و عادیست که غصه و حسرت نخورند و همه ی غصه ها و دردها بماند برای او
خانه ی محقرش، تمیز و آرام است، میزش رومیزی دارد و طاقچه اش قاب عکس و آشپزخانه اش پر از رنگ
فکر می کنید که مادرک نمی داند که دخترش می لنگد
فکر می کنید که مادرک نمی داند که رفتار دخترش همانند دختران دیگر نیست
مادرک نگران است که پس از مرگش چه بر سر دخترک دردانه اش می آید
فکر می کنید که مادرک نمی داند که ذهن پسرکش بی قرار و  اسیر  است
همه را می داند، اما می خواهد که تنها خودش بداند که تنها خودش این بار را به دوش بکشد که فرزندانش آرام باشند و امیدوار مثل هر مادر دیگری
و چند دقیقه آرامش، در انتهای فیلم که چند ثانیه ی نهایی خیال انگیزش می کند؛ انگار پایان خوش قصه در ذهن آدم ها بود….

نقش مادرک، دخترک و پسرک، هر سه سخت است و بازیگر هر سه خیلی بیشتر از عالی از پس نقش ها برآمده اند؛ نتیجه ی همکاری یک کارگردان کاردان و بازیگران حرفه ای همین می شود