خوب، من تقریبا فیلم زیاد می بینم، به جز فیلم اکشن و بزن بزن که دوست ندارم، خیلی محدود به ژانر خاصی نیستم هم فیلم های پر رنگ و لعاب و ماجرا دار هالیوودی رو دوست دارم و هم فیلم های کشدار و بدون ماجرای اروپایی را؛ کلا بیننده ی متوسطی محسوب می شوم، نه خیلی با دید هنری و نه خیلی عامیانه!
زمان نوجوانی، کتاب های علمی-تخیلی جزء محبوب ترین های من بودند؛ هرچه از ژول ورن به دستم رسید، خواندم و البته چندتایی هم از آیزاک آیموسف و آرتور سی کلارک
خوب حالا این دوتا چه ربطی به هم داشت؟ یه ربطی داره حتما! فیلم «ادیسه فضایی» از «استنلی کوبریک» که از رمان آرتور سی کلارک اقتباس شده، همه ی اینا رو به هم ربط میده.
راستش رو بگم، حوصله م رو سر برد و بعضی قسمت هاش حتی رو اعصابم هم بود! کلا هم اگر تقلب از ویکیپدیا نبود، خیلی ربط ماجراها به هم رو نمی فهمیدم! حالا اگر دلتون میخواد بگویید که بی فرهنگ و بد سلیقه هستم! یه جورایی ثقیل بود یا گنگ نمی دونم شاید هم با دقت نگاه نکردم!
اما، اما، جلوه های ویژه اش بی نظیر بود یعنی آواتار و هرفیلمی که به جلوه های ویژه اش می نازه بره ته صف با یه فاصله ی زیاد! تو سال ۱۹۶۸، ویدئو کنفرانس و تبلت، سیستم احراز هویت بیومتریک از روی صدا و پیش بینی کرده و همچنین سیستم هایی که با فرمان صوتی کار می کنن و تصاویری که از فضا و فضا پیما ساخته، محشره و آدم رو مسحور می کنه
روزی که فهرست فیلم های ندیده سبک تر شد، سر فرصت و باحوصله دوباره فیلم رو تماشا می کنم؛ این شد ۶ بار نه ببخشید ۴ بار! 😉