مدتی بود که «شهروند امروز» نخوانده بودم؛ پروژه کذایی قبل ازعید و تعطیلات نوروزی، به کلی از یادم برده بود که یکشنبه صبح ها باید سراغش را بگیرم، تصویرِ شرقیِ غمگینِ ابراهیم حاتمی کیا پشت جلد شماره ۴۲، به یادم آورد که روزگاری خواننده این جریده بودم.
صفحاتی از این شماره به مرور کارنامه حاتمی کیا اختصاص دارد؛ بررسی حاتمی کیا و آثارش را شاید بتوان بررسی قسمت مهمی از سینمای بعد از انقلاب دانست که ادعا می کرد صادق است و آرمان گرا. دو پاراگراف از یکی از مقالات مربوط به «کارنامه حاتمی کیا» به قلم «نیما حسنی نسب» با عنوان «رودخانه بی بازگشت» برای این پست انتخاب کرده ام که به نظرم جان کلام است:
«..در روزگاری که دیگر نشانِ چندانی از پدیده مخملباف نیست، رسول ملاقلی پور زودتر از اینکه حال و روز کنونی حاتمی کیا را تجربه کند از دنیا رفت، کمال تبریزی راهِ فیلم سازیِ سفارشی را خوب یاد گرفته است و شب و روز در حال دکوپاژ نماهای مختلف و نامرتبط است و احمدرضا درویش بیشترِ هم و غمش را صرفِ رکوردشکنی در زمینه تولید و هزینه و به سامان رساندن پروژه های عظیمِ نه چندان موثر می کند، آنهایی که هنوز فکر و ذکرشان سینمای ایران است، به وجود مستعد و خلاقِ حاتمی کیا دلخوش مانده اند و منتظرند تا دوران گذار دشوار و متناقضی را که پیش رو دارد از سر بگذراند و به ساحل امن خلاقیت و شکوفاییِ رو به اوجش برگردد.. »
«.. ناچاریم نگران احتمال حضور سندرم آشنای چهل سالگی اغلب آرمانگراهای این نسل شویم؛ همه آنها که جوانی نکردند و به دنیا و هرچه درش بود و هست پشت پا زدند و حالا بعد از خوابیدن همه آن تب و تابهای مختلف و نشستن گرد و خاکهای شلوغی پشت سر، احساس غبن کردند و با گفتن عبارتِ «ای دلِ غافل»! ماراتونی شروع کردند که خودشان برای برهم زدنش در جوانی، سالها یک نفس دویده بودند.»
پاراگراف فوق زبان حال زنان و مردان بسیاری در جامعه ماست، آنها که بین ۴۰ تا ۵۰ سال دارند؛ سالها با خود جنگیده اند و الان با این سوال مشترک در زندگی روبرو هستند: چرا؟ برای چه؟!
به نظر من ایران دوران طلایی خودشو خیلی وقته طی کرده دیگه مثل و مانند علی حاتمی – حسین زنده رودی – مدبر و … نیست
بابا حذف نکن…!؟!؟!؟
اولی رو میگفتم بد جنس